Złoty wiek I

pomylone wieki, niech żyje król 

niech zdycha przeklęty 

ruchem polityki mojej lewej ręki wysyłam w świat 

zastępy wiernych wykonania moich wskazań 

pstryczek w mapę i leci, rozsypuje się w pył 

władza, rozsądek lepszych, rozsądnie klęknij 

nie chcesz, strzał . ruch miecza i potoczyła się głowa 

powieka drży, rozszerzona źrenica i zaciśnięte zęby w krzyk 

. 

uciekaj nie zwlekaj, tańczą na grobach 

było nas tylu w tylu wojnach 

że gdzie nie staniesz tam depczesz 

świat wybrukowany warstwami ludzkich ciał 

jak w którejś z wizji piekła 

groteskowo po mikro poplątani 

wdychamy ich z cząsteczkami 

z nas wydmuchujemy nos 

nas organizm 

1.

.. 

Stanął na skrzyżowaniu dróg, u pasa miecz 

lekka kolczuga pod kurtką, drobne oczka splecione mocno 

kurtka natomiast wielowarstwowa jak kewlar i ciepła 

głowa odsłonięta, długie włosy, widać że w podróży od paru dni 

Ojce wysłali go na wojnę, w oddziale jest ich jeszcze trzydziestu 

było stu ale wynik zniekształciła bitwa, robi zwiad on i trzech innych 

są gdzieś dalej, oni są, ale gdzie jest wróg? 

Nagle poczuł strzałę, przeszła przez lewe ramię, impet rzucił nim w tył 

wykorzystał tą siłę i odturlał się w wysoką trawę, następna strzała w skroń 

.. 

Jakie wieści? 

Wróg u bram miasta. Wstępne działania podjęte, co rozkażesz panie? 

Ilu. 

Wielu panie, zwiad donosi o kilkuset tysiącach, machiny będą za trzy dni. 

Przegląd wojsk. 

Za godzinę panie. 

Za godzinę, dobrze, wychodząc zawołaj do mnie Erta. 

pokój wykuty w kamieniu, całe Ugrat takie było, miasto wykute w górze. 

kamień szary, przetykany różnego koloru żyłami metali 

mury są ze złupanych warstw góry, jak ogryzek pałac z wieżą 

w niej wiara tysięcy ludzi, że świat nie pokona ich 

miasto bogate, miasto ideału z tysiącem strażników u samych tylko bram. 

To podstęp, ale my też mamy swoje podstępy 

Ert, a może oni po prostu są głupi? 

Bój się głupców, są często nieprzewidywalni

2.

Sanktuarium Życia, dwa dni drogi na północ od Ugrat. 

 

świece wokół ołtarza, na nim kobieta, wyrasta żywa z gruszy 

leży na jej pniu, unoszą się nad skałą w kilkustopniowym wzroście 

widać cierpienie w zaciśniętych palcach, głowa odchylona 

eksponuje tętno na szyi, usta otwarte, wywinięte wargi i zaciśnięte  zęby 

na nich skrzepła krew z odgryzionego języka. 

 

włosy w kolorze złota z pojedynczymi pasmami miedzi 

splatają się z pędami i gałęziami, układają i pieszczą z liśćmi i drobnymi owocami. 

kobieta od bioder w dół jest zanurzona w ziemi 

splątana z korzeniami, które wysysają jej życie, pozwalając jej żyć. 

 

ołtarz otoczony jest kręgiem skał, nie ma ścian, dachu, ale mimo to panuje tu mrok 

nie ciemność, ale wystarczający cień by światło świec nadawało temu miejscu klimat i wystrój 

zza skały wyszedł chłopiec, młodzieniec siedemnastoletni może 

ubrany w skórę długowłosego zwierzęcia, skóra jest łączona złotem 

na głowie ma przepaskę z białej tkaniny zakończoną kucykiem włosów 

idealnie czarne, przerażająco czarne, pochłaniająca wszystko wokół drapieżna czerń 

mieniąca się odbitą w nich pustką. 

 

twarz piękna, mimo głębokiej i świeżej blizny od lewego ucha do kości policzkowej 

oczy szare, duże i owalne, powieki lekko uchylone, brwi normalne, ciemne 

twarz w kształcie lekko podłużna i szczupła, uszy przylegające do głowy i małe. 

 

Bogowie, co oni ci zrobili. Matko... 

 

kobieta poruszyła się, uniosła głowę. rysy wygładziły się 

dopiero teraz uwidoczniły się jej oczy

całe drzewo poruszyło się wraz z nią, spojrzało całe drzewo na gościa. 

 

Matko, powiedz, czy mam zakończyć to cierpienie? 

 

gest głową, z oporem ale przeczący. widać było po mimice że bardzo chce przemówić 

ale coś ją powstrzymuje. 

 

Matko? Nie obawiaj się, zaopiekuję się tobą 

 

wyciągnięta dłoń, z oporem i bólem wyciągnęła do niego dłoń 

delikatną, niemal przeźroczystą. o idealnych paznokciach 

idealnym kształcie knykci, pełna harmonia. 

 

chłopiec podszedł powoli, twarz skupiona, ale w oczach widać wzruszenie, 

wziął w dłonie dłoń matki, i złożył pocałunek na wewnętrznej jej stronie. 

 

Nie! 

 

ogromny, barczysty mężczyzna wybiegł z miejsca w którym pojawił się młodzian, 

sekunda, bardzo płodna sekunda. chłopak został wciągnięty w trakcie całowania przegubu 

widoczny jako szybkie szarpnięcie i szlak przez rękę, przez bark 

przez piersi mostek i brzuch aż do łona. korzenie 

 

Nie! 

 

mężczyzna z dwuręcznym mieczem rzuca się w stronę drzewa 

ono wstaje, ona wstaje, otwiera usta i stada szerszeni 

z wibrującym wrzaskiem zagrożenia ruszyły do ataku. 

 

świece zgasły, na martwym mężczyźnie bez najmniejszego dźwięku żerują szerszenie 

a kobieta smutna, zaczyna śpiewać, bez słów, melodia straszliwego żalu roznosi się po łąkach 

po łąkach którymi maszeruje armia 

szeregi ubranych w ciężkie skóry długowłosych zwierząt mężczyzn 

stanęły na chwilę. w oczach zakręciły się łzy. 

3.

"czasami kiedy świat staje

wszystko gwałtownie się turla "

Arcymag Festusz

wieża Hert osiem dni na południe od Ugrat

Ojcze.

sala wykuta w półprzezroczystej skale

pusta. na ziemi siedzi mały mężczyzna w diademie

bawi się drewnianym koniem

Tak? Kliick klock ichaaa...

Czas na lekarstwo.

chłopiec wyciąga rękę z fiolką do połowy wypełnioną ciemno brunatnym płynem.

mężczyzna odwraca w jego stronę twarz, wysuszona, maluje się na niej obrzydzenie i strach.

Zabili smoka. Kolejnego zabili.

Tak ojcze, wszystko byś poczuł się lepiej.

Lepiej!? Czuję się wspaniale! Odejdź!

Ojcze, wypij to, proszę po dobroci.

chłopiec wygląda na dziewięć lat, mimo wątłości mężczyzny jest od niego prawie dwa razy mniejszy.

Nie. Odejdź, jako twój ojciec i kró...

Ja jestem królem, pij to głupcze!

mężczyzna przygląda się dziecku. wyciąga rękę po fiolkę, bierze i rzuca ją o ziemię.

ciecz rozlewa się po posadzce. chłopiec podchodzi, wyjmuje chustkę ozdobioną w haft

wyciera ciecz, starannie i powoli. mężczyzna się przygląda. chłopiec kończy. patrzy na ojca. jedną ręką chwyta go za żuchwę, a drugą wpycha do gardła chustkę. mężczyzna rzęzi, ale wygląda jakby nic nie mógł uczynić. ciało staje się bezwładne

a chłopiec nadal trzyma go za twarz i patrzy na agonię. po chwili znudzony wypuszcza ciało na posadzkę z głuchym uderzeniem głowy. patrzy przed siebie i recytuje.

.

za ongiś zaogni się świat

smoki upadną, przyjdą ludzie

ludzie upadną, przyjdzie nic

nic nie upadnie jak ongiś

słowo odejdzie, zastąpi je melodia

melodia odejdzie, nastąpi kres

kres nie odejdzie aż się dokona

dokona się w wieczny sen

świat cieni i barw jaskrawych

nastąpi wszystko i wszystko na raz

nie łaska wplecie się w łaskawość

z wodą wymiesza się krwawy kwas

dzieci i starcy kobiece owoce

kobieca zgnilizna na łonach trąd

i będzie lizał je smok wyuzdany

plując wciąż siarką, wżerając srom

oto nadchodzę jak burza przez góry

straszliwsza tym że przebędzie je

na nic fortece, miecze, herosi

nadchodzi burza, świat zmyje deszcz

4.

pola uprawne, szachownice fasoli, pomidorów

sałaty, kapusty. dalej zboża. tyle widać ze wzgórza

uporządkowany świat ludzi. między polami drogi

rowy melioracyjne, w równych odstępach żurawie

stu dni, tyle trwa wegetacja w królestwie

Cóż Breg, nie mam pomysłu, już wszystkiego próbowaliśmy

golemy nie chcą działać bez ich krwi, my nie umiemy ich hodować

a one umierają. Strach mnie ogarnia przed chaosem który nastąpi

tak w mieście jak i na świecie  kiedy zabraknie smoków.

mężczyźni w szarych szatach stoją na wyłomie skalnym obserwując 

maszerującą drogą kolumnę golemów. z upraw do ziemi, do kopalni

wykorzystanie, funkcjonalność szarej masy. groteskowe ciała

bez znaków szczególnych, bez twarzy, bez płci. idą.

Tak, ta wojna może okazać się wybawieniem,tak myślę.

Spójrz...

ręka wskazuje punkt na horyzoncie

... jeszcze jest nadzieja, nie trać jej, bo czasem wróg i wojna są najpewniejszym traktem postępu.

do mężczyzn podchodzi chłopiec, kilkuletni, w bogatej szacie

przeszywanej złotymi ornamentami na białym tle, jest pobrudzony błotem

twarz radosna, pod nosem ślad po cieknięciu, na rękawie ślad

po częstym wycieraniu cieknięcia z nosa.

Poszę pana,

szarpie szatę Brega

, pan to zgubił na dziedzicu.

O,

ze zdziwieniem na twarzy

, na dziedzińcu mały,

bierze kartkę, drugą ręką gładzi włosy dziecka

, dziękuję.

podaje towarzyszowi kartkę, ten czyta

Nie! To nie możliwe!

(ostatni zabity nie miał krwi

fantom)

z oddali dochodzi wrzask, gdzieś z lewej nadpływa muzyka

czas zacząć się modlić, śpiew.

w dawnej trwodze, w dawnej ziemi

gdy wykuto pierwszy dźwięk

z iskry powstał smok i przebił

górę by wynaleźć lot

znalazł słońce, znalazł przestrzeń

dał się nieść przez wietrzny prąd

a my liście góry wielkiej

wśród korzeni mamy dom

daj nam siły i witalność

daj nam moc by zniszczyć los

on przykuwa nas do ziemi

z niej czerpiemy każdy kęs

daj nam siłę, krwi nie oszczędź

daj nam siły, oddaj lot

byśmy mogli wciąż owocnie

drążyć w górze własny dom...

5.

Świątynia Życia

Pani.

oparty o jedną ze skał siedzi mężczyzna,  piękna twarz

ciemne oczy i włosy. nogi ucięte w kolanach, ręce ucięte w łokciach

jest nie dyskretnie nagi.

Pani! 

kobieta spojrzała na niego i skończyła śpiew.  

szerszenie wzbiły się w niebo, rytualnie zataczając koła będą lecieć aż umrą i spadną.

Pani, nie miałaś wyboru, to już był inny człowiek.

Przecież wiesz że pił smoki.

zaszeleściły liście,  jedna z gałązek odłamała się,  upadła i z nienaturalnym wiatrem potoczyła się do mężczyzny. 

Hahaha, piękny dar, wolność. ..

mimo śmiechu widać było na jego twarzy ból i lęk. 

...moja wolność to służba tobie pani, to mój sens, jedyny sens.

gałązka zaczyna rosnąć,  opłata mężczyznę, buduje mu nogi, wplata się w brzuch, w tors, przebija serce i wyrywa się z barków wyplatając ręce.  krew szybko zastyga, ale oczy pozostają zamglone. 

słyszeliście kiedyś mrówkę? kobieta otworzyła usta, dźwięk który się czuje, dźwięk ciszy od którego wibruje świat.  ciało mężczyzny w skórach wybuchło,  armia upadła na kolana z jękiem, twarzami w kurz. 

drzewo zafalowało. nad sanktuarium pojawił się na niebie punkt. czarna gwiazda, znak czasów. 

6.

 gobelin w szałasie Arcymaga mówi

"nie winno się, zabieram zmierzch

za bierny sen, zabierz mi sens

siebie mi zabierz, za wierz odpowiedź

od rzezi w Kemen, po bezkresny tren"

Siadam 

i Arcymag wśród suchych liści

kruchych paproci, miałkich winorośli

z bala szkielet na ścianach z kijków 

poprzeplatanych warstw kilkadziesiąt

z zewnątrz mchem gęsto porasta

od wewnątrz gobelinów okna

tkana tapeta, pogrążona w rozmowie sztuka

Witajcie.

jakiś czas dalej leci smok, niewielki

czterech ludzi długości, jeden i głowa wzrostu

  

7.

ogród kamieni 

Przeklęty głupiec. 

alejką idzie chłopiec 
ręce trzyma za sobą, dłoń spleciona z nadgarstkiem 
idzie powoli, przechadza się i mówi patrząc przed siebie

ma królewski diadem na głowie 

To nic, to nic. Dokonało się zawczasu, zawsze to lepiej niż zbyt późno. 

siada na ławeczce, wyjmuje z rękawa małą książeczkę 
oprawiona w czarną skórę, widać jaskrawo niebieskie żyłki 
okładka mieni się nimi. otwiera, stary papier 
nie szeleści, jest sztywny ale mimo że trzeszczy to nie kruszy się. 
wyjrzało słońce, ogród zamienił się w komnatę pryzmatów 
z głazów wystrzeliły tęcze zbijając się w kalejdoskop 
tym że miejscami kolory stapiały się w światło. 
chłopiec spojrzał na stronę tytułową 
intonuje pieśń. 

zarygluj moje myśli 
przed wroga dojrzeniem 
zapleć w przezroczysty węzeł 
w fałszywe wspomnienie 

wzleć mną ponad nędzne plany 
daj pewność co jutro 
daj mi palce bym mógł utkać 
kir na przeklętą ludzkość 

niech przeklęta będzie Matka 
martwym będzie ojciec 
i po wieki niech się święci 
Synów nagły pogrzeb